Hier blogt
Helpende V Els

tafel fuchsia

Ervaringen van cliënten gebruik ik alleen na hiervoor toestemming te hebben gevraagd. De meeste verhalen komen uit mijn dagelijkse leven wanneer ik niet achter mijn buro te vinden ben.


29 november 2021

MET PENSIOEN, zou je dat nou wel doen?

Helpende Els gaat met pensioen. November was de laatste maand dat ik nog als systeemtherapeut werkzaam ben geweest.
Vaak krijg ik de opmerking van vrienden en bekenden: maar jij blijft toch zeker wel doorwerken? Je kunt het als zelfstandig gevestigd therapeut zo mooi doseren en het lijkt me niks voor jou om achter de geraniums te gaan zitten.
Ik vind het juist geweldig spannend en uitdagend om met pensioen te gaan. Hoe veel ik ook van mijn werk houd, ik heb behoefte aan een nieuwe uitdaging. Ik noem het eerste jaar van mijn pensionering dan ook een sabbatical. Waarom zou je zoiets alleen maar mogen nemen als je jong bent? Het lijkt mij geweldig interessant om uit te gaan zoeken wat ik verder nog allemaal leuk en nuttig vind om te gaan doen in mijn leven.
Dat eerste jaar ga ik gebruiken om ruimte en tijd te nemen om nieuwe dingen uit te proberen, zien waar ik blij van word en energie van krijg. En om vooral niet van alles te moeten, maar bevrijd te zijn van de voorwaarden en regels waar ik in mijn werk mee te maken heb gehad. Misschien stuit ik wel op onbekende talenten.
Maar vooral ga ik dat eerste jaar eens goed voor mezelf zorgen, leuke dingen doen, proberen me te vervelen, tijd en aandacht besteden aan de mensen om mij heen en vooral niet teveel moeten en mijn agenda een beetje leeg houden.
Een uitdaging gaat dat worden. Ik houd trouwens erg van geraniums, maar van veel meer dan dat. Het gaat dus wel goedkomen met helpende els. Ik heb er zin in!

Positief blijven in Coronatijd


28 oktober 2020

Hoe we ook verlangden naar de periode van Na-Corona, we zitten er nog steeds midden in.

En van de nieuwe beperkende maatregelen van 13 oktober zou je moedeloos kunnen worden. Maar gelukkig werd ons ook een routekaart beloofd. Dat vond ik hoopgevend. Ik begreep dat het meer duidelijkheid kon bieden en perspectief.

Toen ik de kaart zag, was ik teleurgesteld. Je kunt wel meteen zien waar we zijn, namelijk in de een na laatste fase, de fase zeer ernstig Maar perspectief? Het biedt vooral een opsomming van alles waar je niet meer naar toe mag.

Waar gebruik je een routekaart normaal gesproken voor? Ik gebruik hem als ik aan mijn route begin. Deze kaart kregen we aangereikt, toen we al bijna bij het eindstation waren, terwijl we daar helemaal niet naar toe willen.

En kan ik zelf iets doen om mijn route te bepalen? Kan ik een afslag nemen of verhinderen dat we bij dat eindstation aankomen? Nee, ik kan niet meer doen dan mij aan de voorgeschreven regels houden. Maar als je dat de hele tijd al hebt gedaan? Blijkbaar is het niet genoeg en trekt het virus zich er niets van aan.

Het gevoel geen invloed te hebben, kan je veel stress opleveren. Je kunt er boos of moedeloos van worden, zelfs een burn-out door ontwikkelen.

Ook al kun je weinig doen om de route te veranderen, toch wil dit nog niet zeggen dat je verder gelaten af moet wachten hoe je op je eindstation af dendert.

Ik denk dat je jezelf het beste helpt door positief te blijven, creatief te zijn en buiten de lijntjes te denken. Bijvoorbeeld door naar manieren op zoek te gaan hoe je de reis aangenamer kunt laten verlopen.
Die routekaart kan op zich een goed hulpmiddel zijn. Je weet in elk geval waar je nu bent en vervolgens ga je bedenken wat er in deze fase wél mogelijk is en hoe je die beperkte mogelijkheden aantrekkelijker kunt maken. Dat kun je voor jezelf doen, maar ook samen met anderen voor een vriendengroep, bedrijf, gemeente of zorginstelling.

Hoe kun je door positief en creatief denken een nadeel of beperking omzetten naar iets wat ook voordelen heeft of extra mogelijkheden biedt?

Een mooi voorbeeld vind ik hoe de Nederlandse Vereniging voor Autisme (NVA) dit heeft aangepakt. Hun jaarlijkse Congres dag kon natuurlijk niet doorgaan. Heel jammer, maar ze hebben de dag online georganiseerd en aantrekkelijk gemaakt met bijzondere sprekers en workshops. Daarnaast kregen alle deelnemers per post alvast een verwenpakket in de vorm van een verpakte stroopwafel en popcorn. Ter verhoging van de voorpret. Ook nog een cadeautje in de vorm van een toegangs-code voor de film Hors-normes. De prijs voor deelname is laag, er zijn geen reiskosten, er kunnen meer mensen deelnemen en als je iets gemist hebt, kun je dit het hele weekend nog eens rustig terugkijken.

Als ik dan terugdenk aan vorig jaar: Het regende pijpenstelen en ik was mijn paraplu vergeten. Ik miste mijn bus en daardoor mijn treinaansluiting. Ik was te laat voor het openingswoord en had daarom niet begrepen hoe en waar ik me moest inschrijven voor de workshops. Toen ik hiernaar op zoek ging tijdens de koffiepauze, waren de workshops al vol. De koffie was trouwens nergens met warme melk te krijgen, terwijl een beetje koffieshop toch al 21 verschillende soorten in de aanbieding heeft. Dit jaar zit ik op de bank met mijn koptelefoon en koffie met schuimende melkkraag en stroopwafel te genieten van alle sprekers. Ik heb toegang tot alles en ik kan er zo lang over doen als ik wil. Ik voel me niet zielig of beperkt, maar juist reuze verwend.

Wie zegt er nu dat we zo snel mogelijk weer terug moeten naar het oude normaal?


28 juli 2020

Meer vrijheid na opheffen lockdown; getsie wat eng!

In mijn vorige bericht beloofde ik snel weer te schrijven; dat is niet gelukt. Door de Coronacrisis gebeurde er ook iets in mijn persoonlijke situatie waardoor ik niet meer aan schrijven toe kwam. Een familielid werd ziek en had veel zorg en aandacht nodig. Gelukkig gaat het nu weer beter.

Ook met de Coronapandemie lijkt het nu beter te gaan. We mogen weer van alles. Goed nieuws zou je zeggen. Waarom dan deze titel?

Dit verhaal gaat over mensen met een angststoornis. Het Coronagebeuren zorgde aan de ene kant voor veel extra angst, maar ook gaf het een gevoel van veiligheid door de duidelijke regels. Bij de geringste twijfel deed je er het beste aan om thuis te blijven. Waar je je vroeger schaamde als je liever thuisbleef om drukke gelegenheden en ingewikkelde sociale situaties te vermijden, nu was dit juist de bedoeling. Je deed er zelfs goed werk mee: je hielp kwetsbare anderen. Doordat jij koos voor isolement, werden anderen niet besmet en dus niet ziek. Broodnodige IC-bedden bleven beschikbaar en kwetsbare ouderen gespaard. Door gewoon thuis te blijven, verrichtte je eigenlijk een heldendaad.

Nu zijn de meeste mensen blij dat er weer van alles mag, zoals reizen met het openbaar vervoer. Herman, mijn cliënt vindt dit echter helemaal niet fijn. Hij heeft een gegeneraliseerde angststoornis (je zou kunnen zeggen altijd voor heel veel dingen bang) en smetvrees. Hij wil graag zijn bejaarde moeder weer bezoeken, maar daarvoor moet hij met de bus. Hij durft niet. Hoe weet je zeker dat mensen die klachten hebben, thuis blijven? Straks zit zo’n bus propvol en komt er iemand naast je zitten! Wat als er iemand achter je gaat hoesten? Veel angstige gedachten. Om hem beter te begrijpen, sprak ik met hem af dat ik eerst het OV eens ging uitproberen. Dan zouden we aan de hand van mijn ervaringen een plan kunnen maken. Ik wilde toch graag mijn vriendin in Amsterdam bezoeken. Hiervoor moest ik met de bus en 1 halte met de trein.

Eerst het mondkapje. Ik had zelf een rode met witte hartjes. Dat leek me wel vrolijk, maar toen ik het opdeed voelde ik me toch tamelijk belachelijk alsof ik een soort van clowns act op ging voeren. Hoewel er niemand van op leek te kijken en in de bus staarde iedereen sowieso al naar zijn schermpje. Het voelde wel benauwd. Ik werd er misselijk van, maar durfde geen slokje van mijn water te nemen, want dat mocht vast niet. Toen ik een appje naar mijn vriendin verstuurde dat ik onderweg was, besloeg meteen mijn leesbril en zag ik niks. Bovendien had ik er geen rekening mee gehouden dat de lippenstift – die ik altijd op heb – nu ook op de binnenkant van mijn mondkapje zat. (Ik had er maar eentje bij me en bovendien had ik rode vegen op mijn gezicht zei mijn vriendin toen ik het afdeed)
In de trein zag ik een mevrouw een mars verorberen, waarbij zij haar mondkapje had afgedaan. Bij het verlaten van de trein kwam iedereen nogal dichtbij. Het leek me handig om de volgende keer een grote hoed of een wijd uitstaande petticoat aan te trekken om meer plaats in te nemen. Een grote rugzak en een rollator leken me ook handige hulpstukken. Of zou ik toch gewoon door mijn mondkapje heen moeten zeggen: wilt u afstand houden? En kwam ik zelf niet te dichtbij? Er waren veel mensen die bij het station tegelijkertijd in en uit- wilden stappen. Het moest ook snel. Jeetje mina, best ingewikkeld.

Met Herman heb ik deze ervaringen besproken en we hebben een plan gemaakt. Wanneer je gaat oefenen met exposure (blootstelling aan de angst, waarbij je ervaart dat deze langzaam uitdooft) is het belangrijk dat het doel klein is, waardoor de kans groot is dat je succes boekt, want een succeservaring geeft je weer voldoende goede moed om door te gaan en een volgende iets moeilijkere stap te nemen.

Dus gaat hij 1 reisje maken met de streekbus naar zijn moeder. Hij is eerst een paar keer naar de halte gewandeld en heeft gezien dat er buiten de spits weinig mensen in de bus zitten. Dit stelde hem gerust. Hij heeft een mondkapje gekozen dat er niet opvallend uit ziet. Hij heeft thuis al geoefend met hoe het aanvoelt. Hij vertrekt ruim op tijd van huis, zodat hij niet hoeft te rennen en met ademnood en bezweet in de bus komt te zitten. Bij de halte drinkt hij nog wat water en hij heeft pepermuntjes bij zich. Hij neemt een extra mondkapje mee en een rolkoffertje om eventueel tussen zichzelf en anderen te plaatsen. Hij gaat niet appen tijdens de reis, want hij is bang dat hij misselijk wordt. Hij belt zijn moeder nadat hij is uitgestapt, zijn plastic handschoenen heeft uitgedaan en zijn handen en zijn mobieltje heeft ontsmet. (alles kan meteen in de prullenbak bij de halte, ook het plastic zakje dat hij om zijn ov-kaart had gedaan). We vonden het beide een goed doordacht plan.

(Het is trouwens gelukt. Hij appte dat er op de terugweg zelfs niemand in de bus zat. Alleen de chauffeur en die bleef veilig achter het stuur zitten. Zijn moeder was blij; hij is trots op zichzelf en voornemens weer iets nieuws uit te gaan proberen).

Systeemtherapie en Corona


8 april 2020

Systeemtherapie en Corona

Een inspirerende collega van mij, Siets Bakker, zei aan het begin van deze Coronacrisis iets wat ik ontzettend raak vond.

Zij zei, systeemtherapie heeft alles met verbindingen te maken, alles is verbonden en deze Coronacrisis laat ook zien hoe alles met elkaar verbonden is en hoe van slag we raken als die verbindingen verbroken dreigen te worden.
Het heeft een enorme impact, opeens mogen we niet meer met elkaar afspreken in restaurants, cafeetjes, geen feestjes geven, niet bij elkaar op bezoek, niet naar kantoor en niet naar de sportschool en gedoseerd op straat en op afstand, vooral op veilige afstand.

Je zou er bang van worden als je het al niet was. En ik vind het ook verdrietig als ik hoor van al die overledenen, van mensen die alleen sterven, mensen die niet voor hun dierbaren kunnen zorgen of de zorg bijna niet volhouden en al die mensen die onder zeer zware omstandigheden levensreddende werkzaamheden verrichten. En al zo lang.
Maar het heeft ook een andere kant, dit vreselijke virus biedt ook kansen. Daar waar het laat zien hoe belangrijk verbindingen zijn, wordt het iedereen meteen duidelijk dat die verbindingen hoe dan ook in stand gehouden moeten worden. En kan het niet op de manier waarop het vroeger ging dan zoeken we naar nieuwe wegen.

We gaan elkaar massaal filmpjes sturen, gedichten, liedjes en maken ze soms zelf. We gaan tegelijkertijd staan klappen in tuinen en op balkons, brengen kaartjes en bloemen rond, doen boodschappen voor buren en gaan virtueel afspreken zodat we elkaar toch kunnen blijven zien.

Zo brengt Corona ons veel nieuwe kansen en uitdagingen, waar we iets mee moeten doen, onze creativiteit aanspreken en vooral niet bang zijn om nieuwe dingen uit te proberen! Zoek en gij zult vinden, oefening baart kunst!
Wat heb ik zelf gedaan tot nu toe? Ik schrijf mijn moeder kaarten en brieven en druk foto’s af van achterkleinkinderen en stuur ze mee, omdat ze digitaal niet meedoet en ook nog eens behoorlijk doof is. Mijn kinderen en kleinkinderen stuur ik kaartjes, maak filmpjes, lees voor of laat iets leuks bezorgen. Ik ben nu aan het uitproberen wat je allemaal per post kunt verzenden, bijna alles komt heelhuids aan.

Als therapeut bied ik skype aan en mailen of videobellen en intussen probeer ik me een nieuw (door de verzekeraars goedgekeurd) systeem eigen te maken. Ik hoop maar dat het AVG-beleid een beetje soepel wordt gehanteerd in deze tijd. Afspreken in de therapieruimte kan ook nog steeds. Al is het wel bewerkelijk en even zoeken naar de juiste afstand. Ik merkte dat ik het ook wel spannend vond, maar dat mag van mezelf.

Wat ik ook merk is dat afstand een heel andere dimensie krijgt. Opeens zijn de mensen in je straat of in je dorp een stuk belangrijker geworden. Je systeem dichtbij komt ook op een andere manier dichterbij. Je familielid in een ander land lijkt nu even net zo ver weg als een familielid met een kwetsbare gezondheid. Bij iedereen die je wilt benaderen ga je je opnieuw bezinnen op de specifieke context en hoe je daar mee om moet gaan. En je denkt na over wat het beste zou werken voor deze persoon in deze specifieke situatie. Dat is uitdagend, lastig ook, maar je leert jezelf en anderen daardoor ook weer beter en anders kennen. Bijzonder en verrijkend.

Dit was mijn blogbericht voor vandaag. Ik ga vaker schrijven. Hierna volgt eens stukje over relatiestress in tijden van Corona. Tot snel en wees aardig voor jezelf en voor elkaar.

Corona en therapie


18 maart 2020

Wat betekent het Coronavirus voor de praktijkvoering

Door de ontwikkelingen rond het Coronavirus wil ik u via mijn blog laten weten wat dit voor u betekent. Als zorgverlener wil ik er graag zijn voor u als cliënt, maar het zal helaas niet altijd mogelijk zijn om u persoonlijk te ontvangen. Wanneer wel en wanneer niet?

Dit hangt af van een aantal zaken. Ten eerste van de maatregelen die de regering nog gaat nemen. Daar komen wekelijks nieuwe bij dus dat zullen we moeten afwachten en ons hierop weer aanpassen.

In de praktijkruimte heb ik de hygiënische maatregelen genomen die zijn voorgeschreven en er is genoeg ruimte om onderling afstand te houden.
Daarnaast hangt wel of niet naar de praktijk komen af van waar u zich prettig bij voelt en hoe het op dat moment met u gaat. Als u het niet vertrouwt, niet lekker bent, hoesterig, verkoudheidsklachten heeft, kunt u mij bellen of mailen om de afspraak af te zeggen. Ook als ik zelf dit soort klachten heb, neem ik hierover contact met u op. Dit kan uiteraard ook nog op de dag zelf gebeuren. Dit levert geen kosten op.

Ik denk nog na over mogelijkheden om toch iets voor u te kunnen doen. U mag me altijd mailen met vragen; u krijgt altijd antwoord. Bellen kan ook. Als ik niet in staat ben meteen te reageren dan bel ik u in elk geval zo snel mogelijk terug.
Dat was het voor dit moment. Ik hoop een dezer dagen een blog te kunnen plaatsen met algemene tips om deze lastige tijd goed door te komen.

Ik wens iedereen veel sterkte en goede moed. Gelukkig zijn er veel mooie initiatieven van mensen die spontaan aanbieden te helpen en er voor anderen te zijn, op allerlei manieren. Stel je voor dat mensen alleen maar konden hamsteren…
Om met Rutger Bregman te spreken: de meeste mensen deugen. Dat wordt hiermee weer eens bevestigd.

Tot ziens bij het volgende blogbericht; hopelijk wordt die weer vrolijker van toon.

Een autismevriendelijke camping?


10 september 2019

Deze zomervakantie betraden we een camping die bij aankomst een wonderbaarlijke rust uitstraalde. Slechts drie plaatsen bezet! Best bijzonder voor een middelgrote camping in Zuid-Frankrijk.
Waar zou dit door kunnen komen?

Het was nog vroeg in het seizoen, de camping lag tamelijk verlaten en niet op loopafstand van het dichtstbijzijnde dorp. Er waren geen animaties en er was ook geen restaurant. De eigenaar had ook niks vakantie-achtigs. Met de plechtige uitstraling van een begrafenisondernemer overhandigde hij ons een lijstje met standplaatsnummers en deelde mee dat in verband met de grote hitte, die voorlopig aan zou houden, een aantal gasten had geannuleerd. Dus we mochten ons gelukkig prijzen dat we nog redelijk veel keus hadden.
Die verlatenheid sprak ons wel aan en er was gelukkig wel een zwembad en een prachtige veelsoortigheid aan bomen. Heerlijk! Nadat we geïnstalleerd waren en het terrein nader geïnspecteerd, zag ik opeens de belangrijkste verklaring voor het wegblijven van gasten.

De campingregels.

Die uitgebreide zwembadvoorschriften daar keek ik niet zo van op: geen ballonzwembroek, geen balspelen, niet duiken, rennen, schreeuwen, niet eten, drinken, snoepen en rommel achterlaten. En een absolute rust vanaf 10 uur in de avond had ik ook al eerder gezien.
Lastiger vond ik de plaatjes en regels in vier talen bij het sanitaire blok. Wat bedoelden ze met die verschillende soorten afbeeldingen voor de afwas en waarom sommige met een rood kruis erdoor? Een handwasje doen was op die plek blijkbaar verboden, net zoals het betreden van de afwasruimte zonder toezicht van een volwassene. Rennen en zo mocht ook niet. Wassen deed je alleen in de speciale wasruimte en laten drogen op een speciaal droogveld. Er mochten absoluut geen waslijnen gespannen worden bij de tent. Sowieso mocht er niks aan bomen of struiken worden bevestigd. Eventueel was een staand droogrekje toegestaan, mits de buren hier geen bezwaar tegen hadden. Jaja… Welke buren dan?

Wie wil er in zijn vakantie nu te maken hebben met zoveel regels? Je had er al een dagtaak aan om het te begrijpen. Maar opeens bedacht ik me dat het hierdoor een ideale camping voor mensen met autisme was: Een grote mate van rust en veel duidelijkheid door pictogrammen en regels. Weinig stress door al die voorspelbaarheid en ideaal om te ontspannen. Een gat in de markt gevonden.

Maar na een week moest ik mijn beeld bijstellen. Het werd drukker en er verschenen overal waslijnen, zelfs hangmatten! Niemand hield zich aan de avondstilte en in het zwembad werden balspelen gedaan in ballonzwembroeken en vond ik lege chipszakjes op de grond. Ik maakte me eerst nog zorgen dat die mensen er last door zouden krijgen, maar er gebeurde niets.

Dat droogveld voor de was had ik trouwens niet kunnen vinden en bij de balie begrepen ze niet waar ik het over had. Toen ik vroeg waar je de was kon ophangen, antwoordde de dochter van de campingeigenaar lachend met: Vous ne savez pas? Gewoon bij de tent; u spant een lijn tussen de bomen of struiken en daar hangt u dan uw was aan; dat doet iedereen, c’est normal! O, zei ik dommig, om het nog iets erger te maken met de vraag: Is er dan geen veldje om je was te laten drogen? Nee hoor, dat hebben we hier niet! Ze keek me aan of ik gek was. Aha, com ça, merci beaucoup, antwoordde ik en vroeg me af of ik het dan verkeerd gelezen had.

Het stond er toch echt. Nou ja, waar zou ik me druk om maken. Volgens mijn man hadden we hier gewoon met de bekende Franse slag te maken. Er zijn wel regels, veel zelfs, maar niemand houdt zich er aan.

Helemaal niet autismevriendelijk dus. Ik moest denken aan een van mijn cliënten die zich hier dood aan zou ergeren. Als hij hier zou kamperen, zou hij onmiddellijk op elke overtreder afstappen om hem te wijzen op de bordjes met voorschriften. Bonjour, c’est interdit; u houdt zich niet aan de regels; wilt u dit wasgoed verwijderen! En dan ook nog de campingeigenaar ter verantwoording roepen: Waarom zegt u hier niets van? Wat een stress voor iedereen.

Die onduidelijkheid had trouwens ook voordelen. Bijvoorbeeld de douche waar in grote letters Froid op stond, terwijl het water heerlijk warm was en de ruimte ook nog eens extra groot. Dat moest ik liever niet aan de grote klok hangen vond mijn man, want er was daardoor bijna nooit iemand.

Maar geen autismevriendelijke camping ontdekt helaas, geen gat in de markt gevonden. Wel was ik blij dat ik geen staand wasrekje had gekocht. Er zijn grenzen.

Denk- en Doeblokkades bij autisme


19 februari 2019

Denk- en Doeblokkades bij autisme

Veel van mijn cliënten hebben last van blokkades. Ze willen iets gaan doen, maar dat wil niet lukken. Het blijft bij druk bezig zijn met denken in het hoofd. Zo kan iemand dagen bezig zijn om een huishoudelijk klusje niet uit te voeren. Vaak is het iets vervelends, te groot of te ingewikkeld. Als je alleen woont, kan je er een ontevreden gevoel over jezelf aan over houden. Wanneer je samen bent en blijft hangen in je blokkade is dat vaak lastig voor je relatie.

Dit verhaal gaat over de onmacht van iemand met autisme om zijn eigen blokkades te herkennen, te begrijpen en er op zo’n manier over te communiceren dat zijn partner er ook iets van begrijpt.
Wanneer ik deelgenoot word gemaakt van die innerlijke zoektocht, realiseer ik me steeds opnieuw hoe lastig het is om te communiceren over een hoofd dat overloopt . Hoe doe je dat als je zelf niet eens in de gaten hebt dat die innerlijke blokkade bezig is te ontstaan? Wat als je altijd al bezig bent met camouflagetechnieken om je overvolle hoofd te verdoezelen en om ondanks al die chaos van binnen jezelf zo te gedragen dat je buitenkant er zo normaal mogelijk uit ziet? Ook al ben je nog zo goed in het observeren van anderen, het blijft lastig en kost veel energie. Maar dat geeft mijn cliënt liever niet toe. Hij (ervan uitgaande dat mijn cliënt een man is) gaat niet vragen aan zijn partner: “zou je mij kunnen helpen om mij in deze bepaalde situatie zo te gedragen, zoals de soort man die jij zou willen hebben, dat zou doen”? Nee, dat lijkt hem een benadering waar je geen punten mee scoort. Liever komt mijn cliënt over als een man die weet hoe het hoort. Ook al is hij in zijn hoofd vaak de weg kwijt en druk doende alle mogelijke zijpaden te onderzoeken om de best mogelijke keuze te maken. Zijn vrouw (ervan uitgaande dat zijn partner een vrouw is) merkt niets van deze inspanningen het haar naar de zin te maken, want zij kan niet in zijn hoofd kijken.

Neem nu Valentijnsdag. De vrouw van mijn cliënt had niet echt iets verwacht. Wel had zij die ochtend een extra lekker ontbijt voor hem gemaakt met een Valentijnskaart er bij. Dat had hem ontroerd al had hij dan niet geweten wat te zeggen. Hij had zich voorgenomen om ook iets attents terug te doen. Maar toen hij thuiskwam, zag zij alleen een man die niet meer dan het hoognodige zegt en onbereikbaar is voor haar subtiele signalen. Zij zou zo graag een beetje aandacht willen en zou ook willen weten of hij haar Valentijnskaart leuk vond.

Haar man merkt deze signalen niet op. Zijn hoofd is veel te vol.
Hoewel hij alleen maar op zichzelf gericht lijkt, is hij vooral bezig om een oplossing te bedenken voor zijn Valentijns-probleem. Toen hij die ochtend verrast werd met ontbijt en kaart, dacht hij bij zichzelf: ik ga beslist iets leuks voor haar regelen! Maar de dag verliep chaotisch en het kwam er niet van om tijdens de pauze een mooi boeket te kopen. Op weg naar huis schoot het hem weer te binnen en stopte hij bij het tankstation. Maar dat wat er aan bloemen stond, vond hij te lelijk en haar geen recht doen. Dus kwam hij thuis met niets en was boos op zichzelf. Dat gaf hem erg veel stress, waardoor hij moeilijk toe kon komen aan het zoeken en vinden van een oplossing. Hij overwoog een etentje voor te stellen en was nog in zijn hoofd een lijstje van de leukste eetgelegenheden aan het doornemen toen zijn vrouw zich niet meer kon inhouden en hem op geïrriteerde toon vroeg of hij haar Valentijnskaart eigenlijk wel leuk had gevonden en dat zij het best wel eens heel erg fijn zou vinden als hij wat attenter zou reageren. Daar schrok hij zo van dat hij meteen in de verdediging schoot door te zeggen dat hij heus wel een plan had, maar dat nog onvoldoende had uitgewerkt en er daarom nog niets over losgelaten. Dat ze niet altijd zo ongeduldig moest doen en ook eens af zou kunnen wachten.

Zijn vrouw voelt zich terechtgewezen. Ze staat op om te gaan koken. Mijn cliënt durft niet meer met zijn voorstel te komen en blijft de rest van de avond stil en boos op zichzelf. Zijn vrouw voelt zich niet gezien.
Best lastig als je niet in elkaars hoofd kunt kijken.

Bijzondere vakantieherinnering


6 september 2018

Ik ben weer teruggekomen van vakantie met veel mooie herinneringen aan leuke Franse stadjes, de mooie natuur, de Franse wijn en het eten, dat daar ook altijd veel lekkerder smaakt dan thuis. Maar ook met mooie herinneringen aan mensen. Over een daarvan wil ik schrijven, omdat zij mij zo deed denken aan mijn cliënten thuis. Sommige van hen vinden vakantie maar moeilijk en alleen het idee al jaagt hen angst aan. Het reizen, contact met vreemde mensen, het onvoorspelbare en de lege tijd die gevuld moet worden. Maar als ze het toch willen proberen, denk ik graag met hen mee over manieren waardoor het een positieve ervaring kan zijn en de stress beperkt blijft. Hier heb ik al eens over geschreven in een eerder blogbericht. Deze zomer had ik het gevoel getuige te zijn van de uitvoering van de vakantieplannen van zo iemand.

Ik zag een jonge vrouw van rond de 30. Zij zat alleen aan een tafel, het eten was blijkbaar al besteld, maar de wijn moest nog gekozen. Hier had ze veel tijd voor nodig. Ze liet zich uitgebreid informeren over de verschillende prijzen en kwaliteiten. Haar blik stond op neutraal; het nerveuze meisje dat er alleen voor stond wat de bediening betreft, bleef beleefd en vriendelijk. Van het grote aantal wachtenden om haar heen leek de gast zich niet bewust. Zonder glimlach of woord van dank nam zij haar maaltijd en de wijn in ontvangst. Ze staarde voor zich uit terwijl zij at en dronk. Hierna bekeek zij een folder en liep weg. Ze groette niemand, keek niemand aan.

Ze viel mij op door zo nadrukkelijk geen contact met anderen te maken. Ik werd geraakt door een onbestemd gevoel van eenzaamheid en ook door iets van moed of dapperheid. Alsof zij zich voor had genomen om op vakantie te gaan, een studie gemaakt had van wat daar zo ongeveer bij hoorde en dit plan vervolgens met grote nauwgezetheid aan het uitvoeren was. Ik moest de neiging onderdrukken om haar aan te moedigen, van Bravo! Goed zo! Ga zo door, je kunt het!
Zonder bewust naar haar op zoek te gaan, kwam ik haar daarna vaak tegen. Ik zag haar in de middag met een rugzak vertrekken voor wat een wandeling zou kunnen zijn. Ook bij het zwembad, waar ze een aantal baantjes heen en weer zwom en wat om zich heen keek naar de bergen in de verte om daarna weer weg te lopen. Ook zag ik haar toevallig uit haar tentje komen. Dat tentje stond er ook al zo aandoenlijk bij.
Een paar avonden later, weer op hetzelfde campingterras, zag ik haar weer. Ze zat nu aan een lange tafel, waar niemand bij aan schoof, met alleen ’n glas wijn en een aantal ansichtkaarten. Ze beschreef ze nauwkeurig, waarbij ze met tussenpozen voor zich uit staarde. Ik kon niet nalaten te denken: “ach, ze doet nu het onderdeel ansichtkaarten versturen. Dat hoort ook bij een vakantie natuurlijk”! En weer gaf ik haar innerlijk een compliment.
Ik was dan ook ronduit opgetogen de dag dat zij mij aankeek en mij teruggroette toen ik haar tegenkwam bij het toiletgebouw. Alsof ze me wilde belonen voor het feit dat ik zo met haar meeleefde. De dag daarna was haar tentje weg.
In al mijn beroepsgedeformeerdheid was ik echtblij en trots op haar. Ze zou mijn cliënt geweest kunnen zijn die opzag tegen de vakantie en het toch had aangedurfd te gaan.
Zij is mijn cliënt niet en misschien zat ik er wel helemaal naast. Maar aan iedereen die zijn vakantie-angst heeft overwonnen, wil ik laten weten dat ik er bewondering voor heb en aan iedereen die het nog niet aandurft, houd goede moed, misschien moet je jouw eigen vorm van ontspanning nog vinden en wie weet lukken je plannen volgend jaar wel!

Werken vanuit huis in Lisse


12 juni 2018

Werken vanuit huis in Lisse

Ik had een nieuw bericht beloofd als ik eenmaal gesetteld was in mijn nieuwe werkomgeving. En ook al is het nog niet helemaal af, het is zover en echt heerlijk om in je eigen huisje aan tafel te werken terwijl je uitkijkt op de tuin.
Er moet nog wel van alles gebeuren. De internetverbinding is niet ok, de nieuwe bank heeft een superlange levertijd en de perfecte kast heb ik nog niet gevonden.

In de tussentijd krijg ik interieuradviezen van mijn cliënten. Heel belangrijk, want zij moeten zich er natuurlijk wel op hun gemak voelen. Daarom weet ik nu dat het vooral niet te wit mag worden, want het is dus zeker niet de bedoeling dat mensen het idee willen krijgen dat ze bij een dokter op bezoek komen. Had ik dus net die gekleurde oude stoelen weggedaan en vervangen door lekker strakke witte exemplaren…
De volgende interessante opmerking ging over het geluid. Het klinkt een beetje hol en het voelt alsof het teveel terugkaatst en dat voelt niet prettig aan super gevoelige oren hebt. Ja, dat is lastig… Misschien een wandkleed ophangen…En de kleur hardblauw voor de deurmat in combinatie met wit werd ook afgekeurd als te fel aan de ogen.

Ik ga er zeker iets mee doen al blijf ik natuurlijk ook altijd een beetje eigenwijs.
Met deze adviezen wordt mijn ruimte in elk geval meer autismevriendelijk. Dus meer kleur, niet te kaal en ook meer wandbekleding. Ik vind het helemaal prima.
En ik maar bang zijn dat het te gezellig, niet-zakelijk en te druk zou worden.
Zo zie je maar, altijd eerst even overleggen en vragen of het wel klopt wat je denkt.
Binnenkort volgt een foto!

De Praktijk verhuist van Den Haag naar Lisse


17 februari 2018

Het heeft lang geduurd, maar eindelijk heb ik nu mijn berichtje klaar over de verhuizing van mijn praktijk naar Lisse. Per 1 april heb ik mijn werkruimte aan Beeklaan 415 opgezegd en ga ik hiermee verder in Lisse. Je zou het een doorstart of een hernieuwd begin kunnen noemen. Een hernieuwd begin in het huisje in de achtertuin van mijn nieuwe huis.

Het is eigenlijk een langgekoesterde wens om op zo’n manier te werken. Aan huis, maar toch niet in je eigen huis en buiten de deur, maar dan weer zo dichtbij dat je gemakkelijk kunt overstappen van privé naar werk en omgekeerd.
Sinds juni woon ik al in Lisse en ik ben er nu zo langzamerhand aan toe om deze stap te zetten. Het is niet gemakkelijk en ik heb er wel wakker van gelegen.
Afscheid nemen blijft moeilijk. Ook al neem je de tijd en maak je samen een afbouwplan. Maar als systeemtherapeut geloof ik in het meenemen van elkaars invloed en ook al neem je maar een heel klein stukje mee, het werkt door in je systeem. Dus bij het afscheid houdt de wederzijdse beïnvloeding niet op. Ook ik neem waardevolle indrukken mee van mijn cliënten die mijn therapeutzijn blijven beinvloeden.
Mijn eerstvolgende blog zal dus waarschijnlijk over Lisse gaan. En ook hoe, wat en waar precies zal voor 1 april op de website worden vermeld. Nog heel wat te doen dus. Tot snel. Ik verheug mij op een nieuw begin!

V Els van Wijk

Praktijk voor Systeemtherapie
en Psychosociale begeleiding

mail: info@HelpendeEls.nl
tel: 06 1101 7005
kvk: 27337666

Algemene voorwaarden